به گزارش پارسینه پلاس، پیچیدگی و سرعت تحولات در فضای کسب‌وکار، چالش «فرسودگی شغلی» (Burnout) را از دغدغه‌های فردی به یک مسئله ساختاری و سازمانی ارتقا داده است. پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد که عدم توجه به این پدیده، علاوه بر کاهش چشمگیر کیفیت زندگی کارکنان، به طور مستقیم بر کاهش بهره‌وری، افزایش غیبت‌ها و ریزش استعدادها در شرکت‌ها تأثیر منفی می‌گذارد.
فرسودگی شغلی، فراتر از خستگی:
برخلاف تصور رایج که فرسودگی را صرفاً نتیجه کار زیاد می‌داند، متخصصان این حوزه تأکید می‌کنند که این وضعیت ترکیبی از خستگی عاطفی، کاهش احساس موفقیت شخصی و از خود بیگانگی نسبت به فعالیت‌های حرفه‌ای است. این وضعیت زمانی تشدید می‌شود که تعادل بین انتظارات شغلی و منابع حمایتی موجود در سازمان برقرار نباشد.
راهکارهای سازمانی و سیاست‌گذاری:
در پاسخ به این معضل، کشورهای پیشرو و نهادهای بین‌المللی بر ضرورت تدوین سیاست‌های روشن در زمینه «حق قطع ارتباط» (Right to Disconnect) تأکید کرده‌اند. کارشناسان داخلی نیز پیشنهاد می‌کنند که سازمان‌ها باید فرهنگ «تلاش نامحدود و بی‌وقفه» را بازبینی کرده و به جای آن، «استراحت هدفمند و بازیابی انرژی» را به عنوان بخشی حیاتی از فرآیند تولید ارزش تلقی نمایند.
این تغییر پارادایم، سازمان‌ها را ملزم می‌سازد که برنامه‌هایی حمایتی، مانند انعطاف‌پذیری در ساعات کاری و ارائه مشاوره‌های تخصصی، را به صورت فعالانه در ساختار مدیریتی خود بگنجانند تا اطمینان حاصل شود که تلاش‌های مستمر کارکنان، با سرعت و سلامت پایدار همراه باشد. این رویکرد، نه تنها یک الزام اخلاقی، بلکه یک استراتژی مدیریتی هوشمندانه برای حفظ سرمایه‌های انسانی است.
