احکام یهودیت و اسلام؛ کدام یک از تعصبات بیشتر فاصله گرفته‌اند؟
شیخ طوسی با اسنادی معتبر از امام صادق نقل می کند که یهودیان در هنگامی که قطره ای از ادرار به قسمتی از بدنشان برخورد می کرد، بایستی آن قسمت از بدن را با قیچی می بریدند ولی خداوند بر مسلمانان منت گذاشت و آب را پاک کننده ادرار قرار داد.
به گزارش پارسینه پلاس به نقل از پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، بسیاری از فقیهان و اصولیان، این گزارش را در بحث های خود آورده و از آن بهرده برده اند؛ بدون آنکه در آن ابهام یا مشکلی بیابند در حالیکه به نظر می رسد، حکمِ موجود در این گزارش نسبت به یهود اجرایی نباشد و امکان تحقق آن از جهت عملی وجود نداشته باشد. از این رو برخی که متوجه این اشکال شده اند، در صدد توجیه روایت بر آمده و این احتمال را داده اند که پوست بدن گذشتگان ضخیم و کلفت بوده چنین حکمی برای آنان معقول بوده است. یکی از فقهیان نیز این احتمال را داده که بریدن گوشت بدن، در گذشته، درد آور نبوده و از این رو چنین حکمی تحق پذیر می نماید. فقیه دیگری نیز بریدن گوشت بدن را تحقق ناپذیر دانسته و این احتمال را داده که مراد، قیچی کردن گوشت بدن نبوده بلکه از بین بردن عین نجاست بوده که راوی به اشتباه آن را تبدیل به گوشت بدن کرده است.
کان بنواسرائیل اذا أصاب أحدهم قطره بول قرضوا لحومهم بالمقاریض وقد وسّع الله علیکم بأوسع مابین السماء والأرض وجعل لکم الماء طهورا فانظروا کیف تکونون.
از چالش‌های گفت‌وگوی اسلام و مسیحیت تا نقش مسیحیان صهیونیست در اشغالگری
آیا عهد جدید همان انجیل است؟
تهذیب الأحکام: ۱، ۳۵۶.
ولعلّ قرضهم لحومهم کان علیٰ نحوٍ لا یکون خارجاً عن قدرتهم بواسطه ضخامه جلدهم
لئالی الأصول: ۵، ۳۲۱.
الظاهر ان الضمیر فی قوله «قرضوها» راجع الی النجاسه یعنی قرضوا النجاسه و آثارها لا انهم کانوا یقرضون لحومهم؛ و قرض عین النجاسه و آثارها عن أبدانهم لعله کان مثل حلق الشعر عنها و یشتمل علی مشقه کثیره و إلا فوجوب قرض اللحوم علیهم أمر بعید جدا و ما ورد فی بعض الروایات من «ان بنی إسرائیل کانوا إذا أصابهم قطره من بول قرضوا لحومهم بالمقاریض» لعله سهو من الراوی عند النقل بالمعنی، و المقروض کان عین النجاسه و أثرها فتأمل.
القواعد الفقهیه (مکارم) : ۱، ۱۷۴.
فان قلت حکمت بقبح التّکلیف بعامه الناس فی القسم الاوّل من الثلاثه مع ما نقل من تکلیف بنی اسرائیل بقرض اللّحوم بالمقاریض لو اصابها قطره من البول فالوقوع یدل علی الجواز قلنا اوّلا انه لم یثبت هذا التکلیف علی بنی اسرائیل لعدم وجود المتواتر و عدم حجیه الآحاد و ثانیا ندعی قابلیه المحل لم لا یجوز ان یکون لحومهم کالاعقاب فی عدم الالم النفسانی فی قرضها بالمقراض
ضوابط الأصول: ۳۹۴.
در این میان ، مرحوم شعرانی، با توجه به شبیه گزارش بالا که در تفسیر منسوب به علی بن ابراهیم قمی آمده دال بر اینکه اگر ادرار به بدن فردی از یهودیان برخورد می کرد، با او قطع رابطه می کردند، بر این باور است که روایت یادشده به درستی توسط راوی نقل نشده بلکه در نقل آن، راوی اشتباه کرده و گمان کرده که مراد از واژه «قطع» که در گزارش اصلی آمده، بریدن گوشت های بدن بوده و از این رو در گزارشش که به صورت نقل به معنا می باشد، این اشتباه راه یافته است.
واعتقادی أن من ذلک: الحدیث الذی ورد فی قطع البول بالمقاریض إذا أصاب البدن فی شریعه موسی فقد قال علی ابن إبراهیم: «إذا أصاب شیء من بدنه البول قطعوه» و المظنون أن لفظ الحدیث کان کذلک و المعنی: «إنهم کانوا یقطعون الرجل من الجماعه و لا یعاشرون و لا یعاملون معه مده» و هذا القطع فی بعض النجاسات و الأحداث معهود فی شریعه موسی ولما نظر بعض الرواه فی هذا الحدیث فهم منه رجوع ضمیر قطعوه إلی البول و رواه بالمعنی علی ما فهمه و قال: «قرضوا لحومهم بالمقاریض» و لعل الناظر فی هذه السطور أیضا یستبعد هذا الاحتمال الذی ذکرناه أول وهله لعدم أنسه بقطع الرجل عن الجماعه.
المدخل إلی عذب المنهل: ۳۴.
️به نظر می رسد، احتمالی که شعرانی داده کاملا مقرون به صحت نباشد، زیرا گزارشی که در تفسیر منسوب به قمی آمده چالش برانگیز است؛ اگر قرار بود فردی که بدنش با ادرار نجس شده، برای طهارت خود کاری بکند، او بایستی کاری انجام می داند نه دیگران، به عبارت دیگر، او بایستی با دیگران قطع رابطه می کرد، نه اینکه دیگرانی که معمولا خبری از نجس شدن او ندارند با او قطع رابطه بکنند. علاوه بر اینکه در معنایی که شعرانی از روایت قمی ارائه داده، قطع رابطه دیگران با فرد نجس شده با ادرار مقید به مدت معینی شده است در حالیکه در روایت چنین چیزی وجود ندارد.