تاریخ دقیق ماه رمضان ۱۴۰۳ / جزییات تاریخ شروع و پایان ماه رمضان ۱۴۰۳
تاریخ شروع ماه رمضان ۱۴۰۳ و پایان آن در ادامه آمده است.
به گزارش پارسینه پلاس، یکی از ماه‌های مهم و مقدس در دین اسلام ماه رمضان نام دارد. این ماه، نهمین ماه از سال قمری است که مسلمانان در آن به روزه‌داری، تلاوت قرآن، شب‌زنده‌داری و انجام اعمال خیر می‌پردازند. قرآن در این ماه بر پیامبر (ص) نازل شد و مسلمانان این ماه را ماه نزول قرآن نیز می‌نامند. روزه‌داری در ماه مبارک یکی از ارکان مهم اسلام است. عید فطر که پایان ماه رمضان و آغاز شوال، ماه قمری بعدی است که پس از رؤیت هلال ماه آغاز می‌شود.
تاریخ شروع ماه رمضان ۱۴۰۳
- تاریخ دقیق شروع ماه رمضان در تقویم شمسی برابر با ۱۲ اسفند ۱۴۰۳ است.
- تاریخ دقیق شروع ماه رمضان در تقویم قمری برابر با ۱ رمضان ۱۴۴۶ است.
- تاریخ دقیق شروع ماه رمضان در تقویم میلادی برابر با ۲ مارس ۲۰۲۵ است.
پایان ماه رمضان ۱۴۰۳ چه روزی است؟
پایان یافتن ماه رمضان نیز هر سال با مشاهده هلال ماه شوال اعلام می‌شود.
عید فطر ۱۴۰۴
۱۱ و ۱۲ فروردین ۱۴۰۴ به عنوان تعطیلات عید فطر در نظر گرفته می‌شود.
ماه رمضان
رمضان نهمین ماه قمری که روزه در آن بر مسلمانان، واجب است و دارای فضیلت‌های بی شماری است. این ماه، ماه میهمانی خدا، ماه رحمت و مغفرت و برکت و بهار قرآن خوانده شده است. بر اساس احادیث، در این ماه درهای آسمان و بهشت گشوده و درهای جهنم بسته می‌شود. شب قدر که نزول قرآن در آن شب بود، در این ماه قرار دارد. برخی دیگر از کتاب‌های آسمانی همچون تورات و انجیل نیز در این ماه نازل شده است. رمضان، تنها ماهی است که نام آن در قرآن آمده است. این ماه، نزد مسلمانان احترام و جایگاه ویژه‌ای دارد و مسلمانان به عبادت در آن اهتمام ویژه‌ای دارند. در منابع دعایی، اعمال و عبادت‌های مختلفی برای این ماه نقل شده است. از مهم‌ترین اعمال این ماه، تلاوت قرآن، اِحیای شب‌های قدر، دعا، نماز، استغفار، افطاری‌دادن و کمک به نیازمندان است. از وقایع مهم این ماه می‌توان به نزول قرآن در شب قدر، شهادت حضرت علی (ع)، نخستین امام شیعیان و ولادت امام حسن مجتبی (ع) در پانزدهم رمضان اشاره کرد.
رمضان به چه معناست؟
واژه «رمضان» از ریشه «رَمَضَ» به معنای داغیِ سنگ از شدت گرمای آفتاب است.
- احتمال اول این است که: روزه در ماه رمضان، عبادتی دیرین است، و گویا عرب‌ها این نام را به خاطر داغ شدنشان از حرارت گرسنگی و چشیدن سختی آن، نهاده‌اند، همچنان که به آن «ناتق (رنج‌آور)» هم گفته‌اند؛ چون سختی روزه، آنان را به رنج و زحمت می‌افکند.
- احتمال دیگر این است که گفته‌اند: چون نام ماه‌ها را از زبان قدیم نقل کرده‌اند، آنها را با زمان‌هایی که در آنها قرار داشتند، نامیده‌اند و این ماه، در روزهای گرم و داغ بوده است. و لذا رمضان نامیده شده است.
- شماری از روایات، این نام گذاری را به سبب نقشی دانسته‌اند که ماه رمضان در پاکسازی آئینه جان از آلودگی‌های گناهان و پاکسازی روان از زنگار خطاها دارد. از پیامبر (ص) روایت است: «إنّما سُمِّیَ رَمَضانُ؛ لِأَنَّهُ یُرمِضُ الذُّنوبَ» «این ماه را رمضان نامیده‌اند: چون گناهان را می‌سوزاند.»
احادیث مربوط به ماه رمضان
درباره فضیلت این ماه پربرکت احادیثی از پیامبر گرامی اسلام (ص) و امامان گفته شده است.
امام صادق علیه السلام: إِنَّمَا فَرَضَ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) الصِّیَامَ لِیَسْتَوِیَ بِهِ الْغَنِیُّ وَ الْفَقِیر
- خداوند روزه را واجب کرده تا بدین وسیله دارا و ندار (غنی و فقیر) مساوی گردند. (من لا یحضره الفقیه ج ۲ ص ۷۳، ح ۱۷۶۶)
امام علی علیه السلام: فرض الله …َ الصِّیَامُ ابْتِلَاءً لِإِخْلَاصِ الْخَلْق
- خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن اخلاص خلق را بیازماید. (نهج البلاغه (صبحی صالح) ص ۵۱۲، ح ۲۵۲)
امام رضا علیه السلام: إِنَّمَا أُمِرُوا بِالصَّوْمِ لِکَیْ یَعْرِفُوا أَلَمَ الْجُوعِ وَ الْعَطَشِ فَیَسْتَدِلُّوا عَلَی فَقْرِ الْآخِرَه
- مردم به انجام روزه امر شده‌اند تا درد گرسنگی و تشنگی را بفهمند و به واسطه آن فقر و بیچارگی آخرت را بیابند. (وسایل الشیعه ج ۱۰، ص ۹، ح ۱۲۷۰۱)
پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: شَهرُ رَمَضانَ شَهرُ اللّه عَزَّوَجَلَّ وَ هُوَ شَهرٌ یُضاعِفُ اللّه فیهِ الحَسَناتِ وَ یَمحو فیهِ السَّیِّئاتِ وَ هُوَ شَهرُ البَرَکَهِ؛
- ماه رمضان، ماه خداست و آن ماهی است که خداوند در آن حسنات را می‌افزاید و گناهان را پاک می‌کند و آن ماه برکت است. (بحارالانوار، ج ۹۶، ص ۳۴۰، ح ۵)
امام صادق (علیه السلام) فرمود: مَنْ صَامَ ثَلَاثَهَ أَیَّامٍ مِنْ آخِرِ شَعْبَانَ وَ وَصَلَهَا بِشَهْرِ رَمَضَانَ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ صَوْمَ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْن
- هر کس سه روز آخر ماه شعبان را روزه بگیرد و به روزه ماه رمضان وصل کند خداوند ثواب روزه دو ماه پی در پی را برایش محسوب می‌کند. (وسایل الشیعه، ج ۷، ص ۳۷۵، ح ۲۲)