تفاوت اسپرگر با بیش فعالی چیست؟

به گزارش پارسینه پلاس، آسپرگر دو حالتی هستند که اغلب با هم اشتباه گرفته می‌شوند، زیرا در ویژگی‌هایی مانند مشکلات اجتماعی و تکانشگری همپوشانی دارند. علاوه بر این، برای افراد عادی است که هر دو بیماری را داشته باشند.

با این حال، چندین تفاوت کلیدی نیز بین این دو وجود دارد.

سندرم آسپرگر اکنون به عنوان یک اختلال طیف اوتیسم شناخته می شود و عمدتاً با مشکلات اجتماعی و ارتباطی مشخص می شود. در همین حال، ADHD با بیش فعالی، تکانشگری و توجه مشخص می شود.

در یک نگاه
ADHD و آسپرگر برخی از ویژگی های مشترک دارند، اما کاملا متمایز هستند. در برخی موارد، افراد ممکن است هر دو بیماری را داشته باشند که ممکن است تشخیص و درمان را پیچیده کند.

افراد مبتلا به آسپرگر تمایل به علایق محدود دارند و رفتارهای تکراری انجام می دهند. افراد مبتلا به ADHD تمایل دارند علایق گسترده و متنوعی داشته باشند و در کسالت با کارهای روزمره دست و پنجه نرم می کنند. هر دو نوع واگرایی عصبی هستند و شرایطی نیستند که نیاز به “تثبیت” یا “درمان” داشته باشند. درعوض، درک نحوه عملکرد مغزهای واگرای عصبی و شناخت نقاط قوت آنها می تواند به افراد در درک ویژگی های آنها و پیشرفت آنها کمک کند.

علائم بیش فعالی و آسپرگر
ویژگی‌های آسپرگر و ADHD می‌توانند همپوشانی داشته باشند، اما برخی تفاوت‌های کلیدی نیز وجود دارد. هر دو شرایط می توانند مشکلات اجتماعی ایجاد کنند، اما افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً مشکلات مهم تری در این زمینه دارند. آنها ممکن است در درک نشانه های اجتماعی مشکل داشته باشند و ممکن است ترجیح دهند تنها باشند.

از سوی دیگر، افراد مبتلا به ADHD ممکن است بیشتر به دنبال تعامل اجتماعی باشند، اما به دلیل تکانشگری و بیش فعالی، در حفظ آن مشکل دارند.

تفاوت های کلیدی بین آسپرگر و بیش فعالی
در زیر لیستی از برخی از ویژگی های هر شرایط و نحوه مشابه یا متفاوت بودن آنها توضیح داده شده است:

افراد مبتلا به آسپرگر اغلب علایق محدودی دارند و ممکن است نسبت به موضوعات خاصی دچار وسواس شوند. افراد مبتلا به ADHD تمایل به علایق گسترده تری دارند که ممکن است به طور مکرر یا تکانشی تغییر کند.
آسپرگر با رفتارهای تکراری مشخص می شود، در حالی که ADHD اینطور نیست.
افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است با تغییر مشکل داشته باشند و به روال ثابت نیاز داشته باشند، در حالی که افراد مبتلا به ADHD ممکن است به دنبال تغییر باشند و از روال‌های معمولی متنفر باشند.
افراد مبتلا به آسپرگر اغلب با هماهنگی حرکتی مشکل دارند، در حالی که افراد مبتلا به ADHD معمولاً این مشکل را ندارند.
علل بیش فعالی و آسپرگر
آسپرگر و ADHD هر دو اختلالات رشد عصبی هستند، به این معنی که ناشی از مشکلات رشد مغز هستند. دقیقاً مشخص نیست که چه چیزی باعث این مشکلات می شود، اما گمان می رود که هم ژنتیک و هم محیط در آن نقش دارند.

علل آسپرگر
برخی تحقیقات نشان می دهد که آسپرگر ممکن است با مشکل اتصالات شبکه های مختلف مغز مرتبط باشد.

همچنین تصور می شود که آسپرگر ممکن است با ناهنجاری های انتقال دهنده عصبی سروتونین مرتبط باشد.

علل بیش فعالی
برخی تحقیقات نشان می دهد که ADHD ممکن است با مشکلی در انتقال دهنده های عصبی دوپامین و نوراپی نفرین مرتبط باشد. این تئوری با این واقعیت پشتیبانی می شود که افراد مبتلا به ADHD اغلب به داروهایی که بر سطح دوپامین و نوراپی نفرین تأثیر می گذارند به خوبی پاسخ می دهند.

تشخیص بیش فعالی و آسپرگر
هم ADHD و هم آسپرگر بر اساس علائم تشخیص داده می شوند. هیچ آزمایش پزشکی یا آزمایشگاهی برای هر دو بیماری وجود ندارد. در عوض، پزشکان معمولاً از مقیاس‌های تاریخچه، مصاحبه و رتبه‌بندی رفتار برای تشخیص استفاده می‌کنند.

توجه به این نکته ضروری است که هر دو بیماری را می توان در دوران کودکی تشخیص داد، اما ویژگی های آنها ممکن است در طول زمان تغییر کنند.

تشخیص آسپرگر
آسپرگر معمولا در دوران کودکی تشخیص داده می شود. برای تشخیص آسپرگر، فرد باید مشکلات قابل توجهی در تعامل اجتماعی و ارتباطات و رفتارهای محدود و تکراری داشته باشد، در حالی که معمولاً مهارت های کلامی خوبی دارد.

اصطلاح آسپرگر با اختلال طیف اوتیسم در ویرایش پنجم “راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی” (DSM-5) جایگزین شد. در زیر برخی از معیارهای تشخیصی این وضعیت وجود دارد:

مشکلات مهم در تعامل اجتماعی
نقص در ارتباطات غیر کلامی
رفتارها یا علایق تکراری
اصرار بر یکسانی و انعطاف ناپذیری
تشخیص بیش فعالی
ADHD نیز معمولا در دوران کودکی تشخیص داده می شود. برای تشخیص ADHD، فرد باید مشکلات بیش فعالی، تکانشگری و توجه داشته باشد.

ADHD را می توان به سه زیرگروه تقسیم کرد: عمدتاً بی توجه، عمدتاً بیش فعال/تکانشی، و ترکیبی.

در زیر برخی از صفات مرتبط با هر نوع آورده شده است:

بی توجه:
مشکلات توجه دارد.
به راحتی حواسش پرت می شود.
در پیروی از دستورالعمل ها با مشکل روبرو می شود.

بیش فعال / تکانشی:
فعالیت بیش از حد دارد.
با مشکلاتی در انتظار برای نوبت یا گرفتن نوبت روبرو می شود.
بیش از حد حرف می زند.

ترکیب شده:
علائم هر دو نوع بی توجه و بیش فعال – تکانشی.
درمان بیش فعالی و آسپرگر
مهم است که به درستی ADHD و آسپرگر را تشخیص دهیم زیرا روش های درمانی برای هر کدام متفاوت است. هیچ درمان قطعی برای هیچ یک از این بیماری ها وجود ندارد، اما روش هایی وجود دارد که می تواند به افراد کمک کند تا در محیط خود عملکرد موثرتری داشته باشند.

درمان آسپرگر
هیچ دارویی برای “درمان” آسپرگر وجود ندارد زیرا این یک بیماری نیست که نیاز به درمان یا اصلاح داشته باشد. در عوض، این یک نوع وضعیت عصبی است که با تفاوت در نحوه عملکرد مغز فرد مشخص می شود.

گاهی اوقات، داروها یا درمان ممکن است به افراد مبتلا به آسپرگر کمک کند تا جنبه‌های خاصی از خلق و خو، اضطراب و رفتار را مدیریت کنند.

هیچ درمان خاصی برای آسپرگر وجود ندارد، اما درمان هایی وجود دارد که می تواند به افراد کمک کند تا با چالش ها کنار بیایند. این درمان‌ها معمولاً شامل گفتار درمانی و کاردرمانی می شود.

همچنین ممکن است داروهایی برای کمک به علائم خاص مانند اضطراب یا افسردگی تجویز شود.

درمان بیش فعالی
درمان‌های ADHD معمولاً شامل دارو، تسهیلات آموزشی و درمان تأییدکننده تنوع عصبی است.

داروهای مورد استفاده برای درمان ADHD شامل محرک ها و غیر محرک ها هستند. تسهیلات آموزشی شامل کار با معلمان برای کمک به کودکان مبتلا به ADHD در یادگیری بهتر در مدرسه است.

درمان تأییدکننده تنوع عصبی می‌تواند به افراد مبتلا به ADHD و آسپرگر کمک کند تا از نقاط قوت خود استفاده کنند و با چالش‌های زندگی در جامعه‌ای با محوریت عصبی مقابله کنند.

جلوگیری
با توجه به ناشناخته بودن علل، هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از آسپرگر یا ADHD وجود ندارد. با این حال، تشخیص و درمان به موقع می تواند به حداقل رساندن علائم و بهبود عملکرد کمک کند.

در زیر چند نکته برای والدین کودکان مبتلا به آسپرگر یا بیش فعالی آورده شده است:

صبور باشید.
رفتار مثبت را تشویق کنید.
ساختار و روال را ارائه دهید.
از تعامل اجتماعی حمایت کنید.
مهارت های خودتنظیمی را آموزش دهید.
خلاصه
به طور خلاصه، آسپرگر و ADHD هر دو شرایطی هستند که بر اساس علائم تشخیص داده می شوند. هیچ آزمایش پزشکی برای هر دو بیماری وجود ندارد. علل آسپرگر و ADHD ناشناخته است، اما تصور می شود که با مشکلاتی در انتقال دهنده های عصبی مرتبط باشد.

هیچ درمانی برای هر دو بیماری وجود ندارد، اما روش هایی وجود دارد که می تواند به مدیریت علائم کمک کند. تشخیص و درمان به موقع می تواند علائم و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.