شخصیت‌های فرعی در حال جان گرفتن‌اند؛ بررسی قسمت دوم سریال «سووشون»

قسمت دوم سووشون، پس از آن افتتاحیه محتاطانه و دلنشین قسمت اول، حالا قدری جسورتر قدم برمی‌دارد. خانه، که در قسمت اول ساکن و سنگین بود، حالا در حال پوست‌اندازی است. دیوارهای خانه زری، گویی خاطره‌مندتر شده‌اند؛ و هر پرده، هر آینه و هر نیم‌در، شروع به روایت چیزی می‌کنند. شما با همین زبان تصویر، بی‌آنکه داد بزنید، حرف می‌زنید. این سکوتِ هوشمندانه، امضای شماست.

زری حالا فقط زن یوسف نیست؛ او در حال تبدیل شدن به یک شخصیت رو به جلوست، زنی که می‌بیند، فکر می‌کند، و از درون می‌جوشد. بازی بهنوش طباطبایی در این قسمت، دقیق‌تر، ملموس‌تر و درونی‌تر شده. نگاه‌های او، خاصه در مواجهه با سودابه، یا در صحنه‌هایی که در آستانه تصمیم یا تردید است، نوعی «تعلیق خاموش» دارد که مخاطب را به درون می‌کشد. او هنوز فریاد نمی‌زند، اما سکوتش دیگر آرام نیست.

یوسف، با بازی میلاد کی‌مرام، همچنان همان قهرمان نجیب و خویشتندار است. اما در این قسمت، ایستادگی‌اش معنا پیدا می‌کند. مقابله‌اش با خان‌کاکا و نوع مواجهه‌اش با واقعیت سیاست، نشانه‌ای از پیچیدگی درونی‌اش است. او دارد از یک نماد اخلاقی، به یک انسان با کشمکش‌های واقعی بدل می‌شود. این تغییر، کند اما ضروری است.

شخصیت خان‌کاکا، با بازی سام درخشانی، در این قسمت جلوه بیشتری پیدا کرده. تضاد میان او و یوسف، گرچه با دیالوگ‌های مختصر بیان می‌شود، اما خوب تصویر شده است. او نماد عقل منفعت‌طلب است، و شما بی‌آنکه او را شر جلوه دهید، از او یک رقیب اخلاقی ساخته‌اید؛ و این ظرافت، تحسین‌برانگیز است.

یکی از نقاط قوت این قسمت، پرداخت هوشمندانه به فضا و طراحی صحنه است. از رنگ خاکستری خیابان‌ها تا سایه‌های نور در اتاق زری، همه چیز حامل معناست. در مهمانی، رنگ‌ها مه‌آلودند، صداها خفه، و رقص‌ها بی‌لذت؛ شما از شادی، تصویر اضطراب ساخته‌اید. زنانی که می‌چرخند، ولی نه از شوق، که از اجبار. این‌ها ظرافت‌هایی است که تنها از کارگردانی می‌آید که جهان زن را می‌شناسد.

شخصیت‌های فرعی نیز در حال جان گرفتن‌اند. سودابه، که در قسمت اول به‌اختصار معرفی شد، این‌بار حضوری مبهم و جذاب دارد. نگاهش، حرکتش، فاصله‌اش از زری، نشان از زن دیگری‌ست که قرار است آینه‌ای باشد، یا شاید تضادی برای زری.

یادداشتی از سیدامیرحسین میرحسینی، شاعر و فعال حوزه ادبیات.