ندای ملائکه پس از مرگ چگونه است؟
حضرت امیر علیه‌السلام می‌فرماید: مرگ به صفت در نمی‌آید. روح انسانی آن وقتی که پیاده‌اش می‌کند چه می‌گوید، چه می‌شنود؟ آنهایی که در دین خود مستقیم هستند، سخن ملائکه را می‌شنوند که می‌گویند: ما دوستیم با شما. مترس. تو مهمان خدای غفور رحیمی.
به گزارش پارسینه پلاس، علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته شوشتر و خوزستان است که در حدود ۱۵۰ سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتری می‌نویسد: «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»
بنا بر روایت ایکنا، برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند: «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دل‌هاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورانگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
جامعه ما جامعه «نهج البلاغه» و «صحیفه» نیست،در عین اینکه شعار قرآن می‌دهیم، جامعه‌ای قرآنی نداریم
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد. او بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد.
شیخ جعفر شوشتری در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
حضرت امیر علیه‌السلام می‌فرماید: مرگ به صفت درست نمی‌آید. برای بعضی می‌گویند مثل اینکه با اره جزء جزء شده. برای بعضی گفتند: مثل این است که بدنش بی‌حرکت شود که زمین و آسمان را بر کند، آن وقت آسیایش کنند. حضرت امیر می‌فرماید: به وصف در نمی‌آید. ببین آن همه لذت به این مشقت می‌ارزد؟ دیگر همه بلاها از برای روح انسانی است. آن وقتی که پیاده‌اش می‌کند چه می‌گوید، چه می‌شنود؟
اما آنهایی که در دین خود مستقیم هستند چگونه‌اند؟
«إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلَائِکَهُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا» (فصلت، ۳۰)
سخن ملائکه است. می‌گویند: ما دوستیم با شما. مترس. هرچه می‌خواهی می‌دهیم. تو مهمان خدای غفور رحیمی.
برخی دیگر می‌گویند (یعنی غیرمستقیم می‌گویند): «وَلَوْ تَرَی إِذِ الظَّالِمُونَ فِی غَمَرَاتِ الْمَوْتِ وَالْمَلَائِکَهُ بَاسِطُو أَیْدِیهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَکُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ» (انعام، ۹۳)
یعنی: ای پیغمبر! اگر ببینی چطور ملائکه روح را قبض می‌کنند. می‌گوید یک محتضری عیالش دورش گریه می‌کنند. گفت: شما برای خودتان گریه می‌کنید. بروید تا ببینم چه ندایی می‌رسد. «لا تخافوا و لا تحزنوا» یا «الیوم تجزون عذاب الهون»؟