نگاهی به فیلم آنتیک !/ امام زاده ای برای کسب درآمد !+ جزییات
فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی، با ادعای ارائه یک کمدی اجتماعی، در واقع اثری است که میان کمدی و نقد اجتماعی سرگردان است. هرچند فیلم ایده اولیه جذابی دارد، اما در پرداخت داستان، شخصیت‌پردازی و انسجام روایی دچار مشکلات اساسی است.
به گزارش پارسینه پلاس، فیلم در ارائه یک روایت یکپارچه و هدفمند ناکام می‌ماند. شخصیت‌های اصلی، ابی و ولی، از ابتدا تا انتها تغییر چندانی نمی‌کنند و فیلم درگیر موقعیت‌های طنز پراکنده‌ای می‌شود که اغلب تأثیرگذاری خود را از دست می‌دهند. ایده نقد خرافات و کلاه‌برداری‌های مذهبی، گرچه در نگاه اول جسورانه به نظر می‌رسد، اما فیلم از کلیشه‌های رایج فراتر نمی‌رود. مشابه این روایت را پیش‌تر در فیلم‌هایی مانند مارمولک (کمال تبریزی) دیده‌ایم که با شخصیت‌پردازی بهتر و روایت منسجم‌تر، تأثیر بیشتری بر مخاطب گذاشته بودند. پایان‌بندی فیلم نیز بدون نتیجه‌گیری قانع‌کننده، ناگهانی و سطحی به نظر می‌رسد.
هادی نائیجی که پیش‌تر در ژانرهای غیرکمدی فعالیت داشته، در اولین تجربه کمدی خود، درگیر استفاده نادرست از موقعیت‌های طنز می‌شود. بسیاری از صحنه‌های خنده‌دار فیلم وابسته به دیالوگ‌های بازیگران و شوخی های مبتذل هستند، نه موقعیت‌های کمیک درست طراحی‌شده. فیلم در نیمه اول با روایت داستانی نسبتاً قابل‌قبول پیش می‌رود، اما در نیمه دوم کاملاً از مسیر خود خارج شده و درگیر سکانس‌های بی‌هدف می‌شود. این افت ریتم، باعث خستگی مخاطب و کاهش جذابیت فیلم می‌شود.
شخصیت‌های اصلی، ابی و ولی، هیچ‌گونه پیچیدگی یا عمق شخصیتی ندارند. آن‌ها صرفاً ابزارهایی برای ایجاد لحظات طنز هستند و از ابتدا تا انتها بدون تغییر باقی می‌مانند. پژمان جمشیدی، که تقریباً در اغلب فیلم‌هایش یک شخصیت مشابه را ایفا می‌کند، اینجا نیز تفاوت چندانی در اجرا ندارد و همچنان همان شخصیت ساده‌لوح و خوش‌شانسی است که در بسیاری از فیلم‌های دیگر دیده‌ایم. بیژن بنفشه‌خواه نیز در دام کلیشه‌های همیشگی خود افتاده است و ستاره پسیانی، برخلاف انتظار، حضور کم‌رنگی دارد و شخصیت او هیچ تأثیری در روند داستان ندارد.
فیلم سعی دارد فضای دهه ۶۰ را بازسازی کند، اما جزئیات صحنه و لباس‌ها آن‌چنان که باید باورپذیر نیستند. استفاده از زبانی که ترکیبی از اصطلاحات مدرن و قدیمی است، باعث از بین رفتن اصالت تاریخی فیلم شده است. موسیقی فیلم نه تنها کمکی به ایجاد حس و حال مورد نظر نمی‌کند، بلکه در برخی صحنه‌ها حتی ناهماهنگ به نظر می‌رسد.
آنتیک ایده اولیه جذابی دارد، اما در اجرا دچار ضعف‌های جدی می‌شود. فیلمنامه سطحی، شخصیت‌پردازی ضعیف، کارگردانی نامتمرکز و بازی‌های کلیشه‌ای، این فیلم را به اثری معمولی تبدیل کرده که حتی در بین آثار کمدی ایرانی نیز جایگاه ویژه‌ای ندارد. اگر فیلم‌ساز قصد نقد خرافات و کلاه‌برداری مذهبی را داشت، می‌توانست با پرداختی عمیق‌تر و ظریف‌تر، اثری ماندگار خلق کند، اما نتیجه نهایی بیشتر شبیه یک طنز سطحی و گذرا است.
در نهایت به نظر می‌رسد با حضور بازیگران محبوبی مانند پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه، شناخت کارگردان از ذائقه مخاطبان و تکیه بر تبلیغات، «آنتیک» پتانسیل جذب مخاطب عام را دارد و می‌تواند در گیشه موفق باشد