کشف گور یک «زامبی» ماقبل تاریخی در آلمان

نیمه پایینی اسکلت مرد را یک سنگ بزرگ پوشانده است، به این معنا که افرادی که او را دفن کردند می‌ترسیدند که مبادا او به شکل نوعی زامبی از گور بیرون بیاید.

قدمت این گور حدود ۴۲۰۰ سال است

این نوع گور کاملا غیرعادی است و شواهد کمی از چنین آداب تدفینی در فرهنگ بِل بیکِر وجود دارد. مردمان بِل بیکِر یا پیاله ناقوسی از جمعیت‌های عصر برنز در اروپا بودند که روش متمایز تدفین آن‌ها، قرار دادن گورنهاده‌هایی شامل سفال در قبر بوده است.

آن‌ها ابتدا در اروپای مرکزی ظاهر شدند و سپس در غرب گسترش یافتند و در نهایت حدود ۴۴۰۰ سال پیش به بریتانیا رسیدند. آن‌ها مناطق وسیعی از غرب اروپا و حتی بخش‌هایی از آفریقا را اشغال کردند و شواهد حضور آن‌ها تا شمال نروژ و جنوب مراکش یافت شد.

گورهای زامبی در طول تاریخ

شواهدی از گورهای زامبی از دوره‌های تاریخی مختلف در سراسر اروپا پیدا شده است. برای نمونه، بر اساس تحقیقات دانشگاه کمبریج، ترس از گور برخاستن مرده در ادبیات رومی نیز گزارش شده است. تکه تکه کردن جسد، یکی از راه‌هایی بود که تصور می‌شد جلوی زنده شدن دوباره مرده را بگیرد.

یکی از این قبرها ماه فوریه در ایتالیا کشف شد. این گورستان رومی ۱۶۰۰ ساله حاوی بقایای یک کودک با یک آجر در دهانش بود.

دیوید سورِن، استاد مردم‌شناسی دانشگاه آریزونا، گفته است: «آن زمان ترس شدیدی از برخاستن مردگان از قبر وجود داشت و مردم باور داشتند جادوگران می‌توانند ارواح مردگان را مطیع خودشان کنند.»

افزون بر این، طبق گزارش نیویورک تایمز، لهستان قرن هفدهم بستر داغ چنین خرافاتی بود. به همین دلیل، اقدامات پیشگیرانه‌ای حین دفن کردن انجام میشد. برخی از اجساد را به زمین میخ می‌کردند، روی آن‌ها یا در دهانشان آجر می‌گذاشتند یا حتی قلب‌شان را از بدنشان بیرون می‌آوردند.