با انواع تست شنوایی آشنا شوید

به گزارش پارسینه پلاس، شنوایی شناسان متخصصان مراقبت های بهداشتی هستند که در تشخیص، درمان و مدیریت اختلالات شنوایی و تعادل تخصص دارند. آنها نقش مهمی در کمک به افراد در تمام سنین دارند که کم شنوایی، وزوز گوش (زنگ در گوش)، سرگیجه و سایر شرایط مرتبط را تجربه می کنند. شنوایی شناسان آموزش و تخصص در ارزیابی، تشخیص و ارائه مداخلات مختلف برای مسائل شنوایی دارند.

 

 

شنوایی سنجی چیست؟

شنوایی سنجی شاخه ای از شنوایی شناسی است که شامل اندازه گیری حساسیت شنوایی فرد در طیف وسیعی از فرکانس ها و شدت ها است. این یک روش تشخیصی اساسی است که برای ارزیابی توانایی شنوایی فرد و شناسایی هرگونه کم شنوایی بالقوه یا اختلالات شنوایی استفاده می شود.

 

شنوایی سنجی معمولا توسط شنوایی شناس، پزشکی که در ارزیابی و مدیریت اختلالات شنوایی و تعادل تخصص دارد، انجام می شود. ابزار اصلی مورد استفاده در شنوایی سنجی، دستگاه شنوایی سنج است، دستگاهی تخصصی که صداها را در فرکانس ها و حجم های خاص تولید می کند.

 

در طی ارزیابی شنوایی سنجی، معمولاً مراحل زیر انجام می شود:

۱. شنوایی سنجی خالص : فردی که مورد آزمایش قرار می گیرد از هدفون استفاده می کند و شنوایی سنج مجموعه ای از صداها را در فرکانس های مختلف (اندازه گیری شده بر حسب هرتز) و شدت (اندازه گیری شده بر حسب دسی بل) ارائه می دهد. فرد زمانی که صدایی را می شنود با فشار دادن یک دکمه یا بالا بردن دست خود پاسخ می دهد. نتایج بر روی یک ادیوگرام رسم می شود، نموداری که ملایم ترین صداهایی را که فرد می تواند در هر فرکانس بشنود را نمایش می دهد. این به تعیین نوع و درجه کم شنوایی کمک می کند.

 

۲. تست هدایت هوا و هدایت استخوان : آزمایش هدایت هوا شامل ارائه صداها از طریق هوا به گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی است. آزمایش هدایت استخوان شامل ارائه صداها به طور مستقیم به استخوان های جمجمه، دور زدن گوش خارجی و میانی است. هر دو نوع تست اطلاعاتی را در مورد یکپارچگی بخش های مختلف سیستم شنوایی ارائه می دهند.

 

۳. تعیین آستانه : آستانه شنوایی ملایم ترین صدایی است که فرد می تواند در هر فرکانس بشنود. آستانه معمولاً در فرکانس‌های مختلف مانند ۲۵۰ هرتز، ۵۰۰ هرتز، ۱۰۰۰ هرتز، ۲۰۰۰ هرتز، ۴۰۰۰ هرتز و ۸۰۰۰ هرتز اندازه‌گیری می‌شود. نتایج به طبقه بندی نوع و شدت کم شنوایی کمک می کند.

 

۴. شنوایی سنجی گفتار : شنوایی سنجی گفتار توانایی فرد در شنیدن و درک گفتار را ارزیابی می کند. مواد گفتاری مختلف، مانند کلمات یا جملات، با حجم های مختلف ارائه می شود و فرد آنها را دوباره تکرار می کند. این به تعیین توانایی فرد در تشخیص صداهای گفتار کمک می کند.

 

شنوایی سنجی ابزاری ضروری برای تشخیص و پایش کم شنوایی و همچنین برای نصب و برنامه ریزی سمعک و کاشت حلزون است. همچنین در ارزیابی اثربخشی مداخلات و درمان های مختلف مرتبط با شنوایی نقش دارد. نتایج آزمایش‌های شنوایی‌سنجی، شنوایی‌شناسان را در ایجاد طرح‌ها و توصیه‌های درمانی شخصی بر اساس نیازهای شنوایی منحصر به فرد هر فرد راهنمایی می‌کند.

 

 

انواع تست شنوایی

انواع مختلفی از تست های شنوایی وجود دارد که معمولا برای ارزیابی جنبه های مختلف توانایی شنوایی افراد استفاده می شود. این آزمایشات به تعیین نوع و درجه کاهش شنوایی و همچنین شناسایی علل احتمالی زمینه ای کمک می کند. در اینجا برخی از رایج ترین انواع تست های شنوایی آورده شده است:

 

ادیومتری تون خالص

این ابتدایی ترین و پرکاربردترین تست شنوایی است. این شامل استفاده از هدفون و گوش دادن به یک سری آهنگ‌هایی است که در فرکانس‌ها و حجم‌های مختلف پخش می‌شوند. فرد مورد آزمایش زمانی که صدایی را می شنود با فشار دادن یک دکمه یا بالا بردن دست خود پاسخ می دهد. نتایج بر روی یک ادیوگرام رسم می شود که آستانه شنوایی فرد را در فرکانس های مختلف نشان می دهد.

 

 

شنوایی سنجی گفتار

این تست توانایی فرد در شنیدن و درک گفتار را ارزیابی می کند. صداهای گفتاری مختلف با حجم‌های مختلف ارائه می‌شود تا سطحی که فرد می‌تواند به درستی کلمات یا جملات را تکرار کند، تعیین می‌شود.

 

 

تمپانومتری

تمپانومتری حرکت پرده گوش (پرده تمپان) را در پاسخ به تغییرات فشار هوا اندازه گیری می کند. این به ارزیابی سلامت و عملکرد گوش میانی کمک می‌کند و می‌تواند مواردی مانند سوراخ شدن پرده گوش، وجود مایع در گوش میانی یا مشکلات مربوط به استخوان‌ها (استخوان‌های ریز در گوش میانی) را نشان دهد.

 

 

تست انتشار گوش (OAE)

تست OAE صداهای تولید شده توسط گوش داخلی (حلزون گوش) را در پاسخ به تحریک صوتی اندازه گیری می کند. اگر حلزون به درستی کار کند، صداهای خاصی را منتشر می کند که می توان آنها را با یک میکروفون حساس که در کانال گوش قرار می گیرد اندازه گیری کرد. این آزمایش اغلب برای غربالگری شنوایی نوزادان و ارزیابی عملکرد حلزون استفاده می شود.

 

 

تست پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR)

تست ABR فعالیت الکتریکی عصب شنوایی و ساقه مغز را در پاسخ به محرک های صوتی اندازه گیری می کند. الکترودها روی پوست سر قرار می گیرند و واکنش مغز به صداهای کلیک یا انفجار صدا ضبط می شود. ABR به ویژه در تشخیص کم شنوایی در نوزادان و کودکان خردسال که ممکن است نتوانند به تست های رفتاری سنتی پاسخ دهند مفید است.

 

 

تست هدایت استخوان

این آزمایش شنیدن صداهایی که از طریق استخوان های جمجمه انجام می شود را ارزیابی می کند. یک دستگاه ارتعاشی در پشت گوش یا روی پیشانی قرار می گیرد و گوش خارجی و میانی را دور می زند تا مستقیماً گوش داخلی را تحریک کند. این امر به تعیین اینکه کم شنوایی رسانایی (گوش خارجی یا میانی) یا حسی عصبی (گوش داخلی یا عصب شنوایی) است کمک می کند.

 

ارزیابی عملکردی گوش دادن

این نوع ارزیابی توانایی فرد را برای درک گفتار و برقراری ارتباط موثر در موقعیت‌های گوش دادن در دنیای واقعی، مانند صدای پس‌زمینه یا مکالمات گروهی، ارزیابی می‌کند.

 

تست تشخیص کلمه

این تست توانایی فرد را در تشخیص و تکرار کلمات خاص در سطح گوش دادن راحت ارزیابی می کند. این به ارزیابی وضوح درک گفتار کمک می کند.

 

اینها تنها چند نمونه از انواع مختلف تست های شنوایی موجود است. انتخاب آزمایش (ها) به سن، علائم و نگرانی های شنوایی خاص بستگی دارد. مهم است که با یک متخصص شنوایی شناس یا متخصص مراقبت های بهداشتی شنوایی مشورت کنید تا مناسب ترین آزمایش ها را برای وضعیت خود تعیین کنید.